Rozdział XVI ,,Rozkochałeś mnie... i uciekłeś jak ostatni tchórz ...''

 

Rozdział dedykuje nowym czytelnikom :*

5 lub więcej kom - rozdział w piąteczek :D

 

 *Martina*

Wszystko , wszystko o co zapracowałam - uciekło. Jak mały promyk , piękny spokojny promyk. Nienawidzę Ruggero za to co on sobie wymyślił. Nienawidzę Jorge, nienawidzę nikogo. Chcę tylko się wypłakać ale nie mogę... Obiecałam sobie że nie mogę.
Kiedy otwieram oczy zauważam że jestem w obcym nie znajomym mi pokoju. Wstaje z niego i zauważam że jestem w jakieś koszuli. Jorge koszula - przemknęło mi przez myśl.
Dalej nie wiem gdzie jest mój pokój ale pomyślałam że pójdę do kuchni. Z dołu usłyszałam kłótnie
, pewnie Jorge i Candelari
-Może jesteśmy małżeństwem ale chcę mieć ten ślub jak najszybciej! - krzyczała rozłoszczona
-A może ja nie jestem gotowy , co? - krzyczał szatyn
-3 lata? No proszę cię! Jeżeli mnie naprawdę kochasz chcę mieć najszybciej ten ślub! - krzyknęła ruda
-A może ja zaręczyłem się z depresji co?! - powiedział szatyn
Z... depresji? Jakiej depresji?
-A kto był to ,,depresją'' powiedz! - krzyknęła
-Martina! - krzyknął
Zamurowało mnie to. On był zdesperowany z tego powodu że wyjechałam? Szukał pocieszenia u Cande? Przecież mnie nie kochał.
-Już ci uwierzę! Sam gadałeś o niej same najgorsze rzeczy! - krzyknęła
A jednak kłamie - pomyślałam
-Skąd wiesz? Może kłamałem? Bolało mnie że ją okłamałem , bolało mnie że wyjechała , bolało mnie to że ją straciłem! - krzyknął
Nie no zaraz ni wytrzymam. Nie miał prawa jej okłamywać.
-To idź jej to powiedz! Nie chcę zaręczyn , dziś się jeszcze wyprowadzam! - krzyknęła i wyszła
-Nie ukrywaj się i tak cię widzę. - powiedział szatyn
O mnie chodzi?
-Czy to prawda? - zapytałam
-A jak myślisz? Bez urazy musiałem jej wcisnąć jakiś kit. Nie chcę mieć z nią ślubu a jedynie przypomniałaś mi się ty. Te wszystkie słowa były nie prawdą.
Dupek. Cholerny dupek.
-Fajnie wiedzieć... że  w ogóle tęskniłeś.. - powiedziałam i poszłam z kuchni do salonu
Włączyłam se telewizor i oglądałam. Po godzinie znudziło mi się i postanowiłam się ogarnąć i poszukać jakiś rzeczy do przebrania. Kiedy się ogarnęłam była 16:00 i znów poszłam do kuchni coś przekąsić
-Mała chodź idziemy. - powiedział stanowczo Jorge
-Gdzie? - spytałam
-Pomóc twojemu bratu.